Want Want maakt powerpop in het Nederlands. Dat doen ze met z’n vieren. Al balancerend tussen pretentieloze joligheid en bittere klaagzang gaan ze waar de nederpop nog te weinig is geweest. Het Nederlands alternatief voor Weezer en Fountains of Wayne, als je wilt. Hun debuut, dat in het voorjaar van 2010 zal verschijnen, bewijst dat Nederlandstalige liedjes ook heel leuk en fris en pakkend en in je gezicht kunnen zijn. ’Frustraties zijn er om van je af te schrijven’, aldus zanger/gitarist Fokko...
Want Want maakt powerpop in het Nederlands. Dat doen ze met z’n vieren. Al balancerend tussen pretentieloze joligheid en bittere klaagzang gaan ze waar de nederpop nog te weinig is geweest. Het Nederlands alternatief voor Weezer en Fountains of Wayne, als je wilt. Hun debuut, dat in het voorjaar van 2010 zal verschijnen, bewijst dat Nederlandstalige liedjes ook heel leuk en fris en pakkend en in je gezicht kunnen zijn.
’Frustraties zijn er om van je af te schrijven’, aldus zanger/gitarist Fokko. En gelijk heeft ie. Het bewijs ligt open en bloot in al zijn liedjes. Hoop, liefde, baardgroei en pijn wisselen elkaar af, alsof het niets is. Dit is, zoals de poprecensent zal schrijven, ‘eerlijke zuivere popmuziek waarin de middelvinger in Want Wants eigen kont blijft steken’. Wat hij daarmee bedoelt zal een raadsel wezen, positief klinkt het in ieder geval wel. Minstens zo positief klinkt het gebeuk van drummer Adrian, het geram van bassist Jasper en het gedinges van alleskunner Bob. Zij maken het verschil tussen ‘Fokko de gefrustreerde postpuber’ en ‘Want Want met die leuke liedjes’. Met een beetje mazzel zingen of schreeuwen ze ook nog koortje mee, wat zowel prachtig als aandoenlijk uit kan pakken.
Live speelt Want Want snel, hard en strak. En vertelt Fokko graag wat ie die dag heeft gegeten en waarom. Read more on Last.fm. User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License; additional terms may apply.
